Woddel Harm un Woddel Bernd in Berlin
Woddel Harm un sien Vetter Bernd verstönnen sück heller best. Weil säi immer näischierig wörn, wassen säi full unnerweggens. Säi härn dat häile Emsland all offklappert. Nu wollen säi maol ne grötere Reise maken.
Säi owerlegden, wor säi wall maol hinföhrn können.Woddel Harm här all ne Masse van denn Kurfürsten Damm in Berlin hört. Dor wass Bernd uk noch nich wän. So durde dat nich lange, bis säi sück äinig wassen: Säi wollen mit’n Zug nach Berlin föhrn un sück dat Läben in so’ne Großstadt bekieken.
Däi Bahn wass pünktlich, un so kömen säi gaut in Berlin an. Watt schöllden säi sück nu tauerst bekieken? Denn Reichstag, däi Gedächtniskirche, däi Straote „Unter den Linden“ oder Kurfürstendamm oder all däi Schlösser? So stappten säi äinfach loss.
Unnerwechens kömen säi dör so’ne Straote, dor stönd ne ganze Riege junge Wichter mit son kott Röckens an. Däi wünken eer mit so’n lüttket Handtäschken. Dor segg Woddel Harm tau sein Vetter: „Gaoh doch äis äben naoh däi Wichter und frog eer, watt säi willt.“ Bernd göng henn. As häi weer kömp, frogte Woddel Harm: „Watt wullen däi Fraulüe dann?“ „Och“, segg Bernd, „säi häbbt mi frog, off wi mit eer schlaopen wullen.“ „jao, un watt häs du segg?“ Ick häbb segg: „Wi bünt garnich möih.“